Rozciągające się wzdłuż południowych wybrzeży Bajkału pasmo Chamar-Daban to wymarzony teren dla entuzjastów górskich wędrówek i miłośników przyrody, a szczególnie geologii. Porośnięte gęstą tajgą góry pozwalają organizować piesze wypady "w dzicz", zaś okolice Sludianki znane są jako miejsce skupiające ogromną liczbę rozmaitych minerałów. Tereny te wiążą się również z losem zesłanych na Syberię Polaków, bowiem u podnóży Chamar-Dabanu rozegrała się historia polskiego powstania na Zabajkalu.

Chamar-Daban to potężny łańcuch górski, ciągnący się na długości 330 km od jeziora Chubsuguł do okolic delty Selengi. Najwyższym szczytem jest Bajszynt-Uła - 2994 m n.p.m. Chamar-Daban składa się z ogromnej liczby kopulastych, stosunkowo łagodnych wzniesień i grzbietów, które porozdzielane są siecią głęboko powcinanych, U-kształtnych dolin rzecznych. Efektem plejstoceńskiego zlodowacenia są także cyrki i liczne polodowcowe jeziora. Wyglądem góry te przypominają nasze Tatry Zachodnie, choć są od nich nieporównywalnie rozleglejsze i bardziej niedostępne, a przez to - niezasiedlone i dzikie.

Klimat w górach Chamar-Daban cechuje się dużym zróżnicowaniem. Z punktu widzenia turystów istotne są wysokie (maksymalne w Przybajkalu) opady w części pasma przylegającej do brzegów Bajkału. Ich roczne sumy sięgają 2000 mm, a maksima przypadają na miesiące letnie. Zimą grubość pokrywy śnieżnej wynosi tu kilka metrów. Wynika to z faktu, że północne wiatry przynoszą nad Chamar-Daban wilgotne (przechłodzone nad wodami Bajkału) powietrze, które wznosząc się nad stoki gór, traci zgromadzoną w sobie wodę. W związku z tym jest to najbardziej zachmurzona okolica w regionie, a pod względem termicznym klimat cechuje się mniejszą surowością. Latem w górach zdarzają się jednak gwałtowne ochłodzenia i opady śniegu, a pod koniec września wyższe partie trwale skrywają się pod śnieżną pokrywą.