Kolej Krugobajkalska to fragment magistrali transsyberyjskiej okrążający południowo-zachodni kraniec jeziora Bajkał. Jej najciekawszą częścią jest odcinek między stacjami Port Bajkał i Kułtuk, wiodący wzdłuż stromych i skalistych stoków górskich (84 km). Niezwykle trudne warunki terenowe zmusiły inżynierów do budowy wielu tuneli, mostów i kamiennych galerii. Po ukończeniu w 1956 r. równoległej trasy przez Płaskowyż Olchiński, Krugobajkałka utraciła swoje strategiczne znaczenie i z biegiem czasu stała się oryginalną atrakcją turystyczną. Teraz jest to nie tylko zabytek budownictwa, ale również szlak, na którym można podziwiać bajkalską przyrodę. Trasę tę można również potraktować jako alternatywę przejazdu ze Sludianki do Irkucka.
Z pewnością najciekawszym sposobem poznania trasy Kolei Krugobajkalskiej są piesze wędrówki wzdłuż torów. W niektórych miejscach równolegle do szyn biegną wąskie ścieżki, ale najczęściej trzeba iść po podkładach kolejowych. Cały czas będzie nam towarzyszył widok Bajkału i wynurzających się na przeciwległym brzegu Gór Chamar-Daban. Na trasie nie brakuje dogodnych miejsc do rozbicia namiotów, noclegu można też szukać w kilku bazach turystycznych i u miejscowych. Planując taką wycieczkę, możemy również wziąć pod uwagę możliwość przejechania niektórych fragmentów pociągiem. Swoją lokalizację na trasie możemy cały czas kontrolować dzięki przymocowanym do słupów tabliczkom kilometrowym.
Przylądek Kirkiriej (123 km). W tym miejscu spotkali się budowniczowie, idący z obu stron Krugobajkałki. 13 września 1904 r. nastąpiło uroczyste połączenie obu części wielkiej transsyberyjskiej magistrali. Istnieją tu dwa równoległe tunele. Pierwszy z nich - zbudowany bliżej linii brzegowej - został wycofany z eksploatacji ze względu na częste osuwanie się skał i niespokojny charakter rz. Kirkiriej. Później otwarto dla ruchu drugi, dużo bezpieczniejszy. Od strony wybrzeża można tu zobaczyć najwyższe i najtrudniejsze w budowie ściany oporowe. W pobliżu znajdują się przygotowane miejsca do biwakowania.
Linia brzegowa na "kolejowym" fragmencie bajkalskiego wybrzeża jest urozmaicona. Można w niej wyodrębnić szerokie, otwarte na jezioro zatoki, oddzielone od siebie słabo zarysowanymi cyplami - zwykle są to dobre miejsca biwakowe. Istnieje tam również kilka większych półwyspów, np. Tołstyj, Połowinnyj, które osłaniają zatoczki ze stosunkowo ciepłą wodą i piaszczystymi plażami. Góry dochodzące do Bajkału w rejonie Krugobajkałki poprzecinane są głębokimi dolinami rzek, z których największa to Połowinnaja. W rejonie ich ujść, gdzie są niewielkie połacie płaskiego terenu, założono kilka niewielkich osad, które istnieją do dziś.
